تحلیلی بر طرح های توسعه میان افزا در فرایند برنامه ریزی شهری مطالعه موردی: منطقه 4 کلانشهر تبریز

ضرورت طرح یک راه حل مناسب، جهت مقابله با گسترش بی رویه شهرها از یک طرف، و تغییر نگرش نحوه مداخله در بافت های شهری، سبب تکامل یافتن چارچوب نظری این نوع نحوه مداخله در بافت های شهری، با هدف استفاده هر چه بهتر از زمین های زیرتوسعه شهری و حفظ هر چه بیشتر زمین واجد ارزش گردیده است. از دهه هفتاد به بعد همزمان با مطرح شدن و قوت گرفتن مفاهیم تازه ای چون توانمندسازی، باززنده سازی، رویکرد توسعه میان افزا، نواحی شهری فرسوده و ناکارامد نیز مطرح شده است. هدف این تحقیق استفاده از رویکرد توسعه میان افزا به منظور توسعه آتی منطقه 4 تبریز و بررسی و ارائه پتانسیل های آن می باشد که از چندین شاخص از جمله نرخ فضای باز، کیفیت ابنیه، دسترسی و نفوذناپذیری، فشردگی و ریزدانگی و ... مورد استفاده قرار گرفته است. محدوده مورد مطالعه در این پژوهش منطقه 4 تبریز می باشد. روش تحقیق تحلیلی – توصیفی است. در این پایاننامه هر یک از شاخص های توسعه میان افزا ارزیابی شده و نقشه های مختلف برای هر یک از شاخص ها تهیه شده است و در ادامه با استفاده از روش anp و نرم افزارهای super decision و arcgis اقدام به تلفیق نقشه شده تا سرانجام نقشه بهینه برای توسعه میان افزا به دست بیاید. نتایج تحقیق نشان می دهد که در پهنه های قابلیت توسعه و بدون احتساب پهنه محدودیت برای توسعه، 33.45 درصد از مساحت منطقه با قابلیت توسعه خیلی زیاد، 30.92 درصد با قابلیت توسعه زیاد می باشد، 19.29 درصد با قابلیت توسعه متوسط، 16.37 درصد با قابلیت توسعه کم و 29.94 درصد با آسیب پذیری خیلی کم مواجه می باشد. همچنین 911 هکتار از مساحت منطقه که اغلب اختصاص به باغات و اراضی کشاورزی و کاربری های فرهنگی و تاریخی دارند جزء محدودیت توسعه به شمار می آیند.